مثلأ هنوز بیشتر مردان دوست دارند وقتی از بیرون به منزل می‌آید خانمش برایش سفره را پهن کند. و از طرفی خانم شاغل است وقتی به منزل بر‌می‌گردد انتظار دارد که همسرش همراه با او در کار خانه کمکش کند. در اینجا مرد در چارچوب ادراکی گذشته خودش مانده و از سویی زن در حقوق تازه درک کرده خودش است و زیر بار زندگی قبلی نمی‌رود.

جوان ایرانی درس می‌خواند که یک شغل دولتی آماده با امنیت آینده پیدا کند. ولی در واقعیت چنین چیزی وجود ندارد زیرا دوره استخدام فله ای دولتی تمام شده. ولی جوان ایرانی این تغییر را درک نکرده است.

تو جامعه ما سرهم کلاه گذاشتن مد شده ولی علت اصلی‌اش بد شدن آدما و دزد بودن آن ها نیست. مشکل دوباره برمی‌گردد به درک نکردن تغییرات مالی و اقتصادی…

در دهه 60 تا 80 اگرفردی یک مکان خوب شهر را اجاره می‌کرد، مشتری بدون نیاز به تبلیغات و هزینه بازاریابی با پای خودش می‌آمد نیازش را خرید می‌کرد و فروشنده هم سود خوبی می کرد .

فروشنده حداقل سالانه سودی معادل 40 درصد داشت که اجاره و هزینه‌های فروشگاه به 20 درصد هم نمی‌رسید یعنی سر انگشتی طرف 30 الی 25 درصد سود سالانه داشت.

با تغییراتی که در دهه 90 افتاد دیگه مغازه‌داری به این سبک جواب نمی‌دهد. زیرا هزینه‌های فروشگاه و اجاره بیش از 30 درصد فروش سالانه است.

از طرفی فروشگاه‌های آنلاین 10 درصد اجناس را ارزان‌تر به دست مشتری می‌رسانند. اینجاست که فروشگاه سنتی مجبور به ضرر می‌شود و از رقابت عقب می‌افتد. در نتیجه چکش برگشت می‌خورد و در بازار به عنوان فردی بد حساب و اگر ادامه پیدا کند کلاهبردار شناخته می‌شود.

در صورتی که اگر شناختی از تغییرات جامعه داشت (درک قدرت پیش بینی آینده) و متوجه تغییرات شدید سلیقه مشتری، تکنولوژی و شیوه بازاریابی می‌شد، خیلی زود ضعف سیستم کسب و کارش را پیدا می‌کرد.

عده ای از کارشناسان معتقدند خانواده های ایرانی نسبت به گذشته فقیرتر شده اند و در علت یابی آن مسئله را به تحریم و تورم ربط می دهند هر چند این دلایل  تاثیر گذار است ولی علت اصلی بر می گردد به درک تغییرات و بی توجهی به آینده!